تو پاره تن من نه،که تمام منی

خلاصه :

در روز میلاد امام حسن مجتبی علیه السلام

امام کریم و مهربان مظلومیتت در تمام دورانها نگذاشت تا بدانند که چه خدمتها کرده ای در راه دینت چه فتنه ها خوابانده ای چه بزنگاه هایی که دین را زنده نگه داشته ای..

غربت نگذاشت تا بدانند که سخنور بوده ای و چه خطابه ها می کردی که پشت ظلم را می لرزاند..

صلحت را که سراسر تدبیر بود و شجاعت چنان جلوه دادند که جنگاوری تو را کسی ندید و به یاد نیاورد که در میدان چگونه همچون پدرت فاتح هر نبردی بودی.

هر سال نیمه رمضان روز شکر است. شکر که من شیعه تو هستم..شکر که تو امام من هستی..شکر که بر سر سفره کرامت تو میهمانیم..سفره ای که دستی از کرم و قلبی از مهربانی از آن خالی نمی ماند.

رمضان بوی عطر میزبانی خدا را دارد و برکت ولادت شما...

امروز به رسم شیعه بودن،به رسم شادی که در عرش به پاست با دختران کوچکمان از لقب بی نظیر شما در عالم گفتیم.شما مجتبی هستید"جدا شده ازترس، از بدی، از ناپاکی و از هر چه سیاهی در عالم است" به آنها گفتیم تا شاید روزی امام عصرمان مارا هم مجتبی بداند و جدا کند ما را از خیل آدمیان...

پدرمان که پدر عالمیان است در نامه ای به شما راههایی را برای مجنبی شدن بیان کردند. پیش از آنکه نامه را شروع کنند جمله ای گفتند که همه مهر عالم در آن نهفته است..گفتند که تو پاره تن من که نه تمام وجود منی...خودمان را جای شما گذاشتیم، نشستیم و گوش جان سپردیم به کلام پدر شما.آن را نور و برکت این روز کردیم و هدیه روز ولادت شما به دختران دوره دوم دبستان تقدیم کردیم شاید کسی از بین همه ما به ارزش این کلام واقف شود و ذره ای به شما شبیه...که عاقبت به خیری در گرو همین شباهت است...